Tymczasowo aresztowanych rozmieszcza się w celach mieszkalnych, uwzględniając w szczególności płeć, wiek oraz uprzednie odbywanie kary pozbawienia wolności albo kary aresztu wojskowego – zgodnie z §10 rozporządzenia MS z dnia 22 grudnia 2016 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego aresztowania.
Ww. rozporządzenie stanowi także, że palenie wyrobów tytoniowych w aresztach śledczych jest dozwolone w celach mieszkalnych wyznaczonych dla tymczasowo aresztowanych używających wyrobów tytoniowych oraz w miejscach do tego wyznaczonych.
Czy zatem umieszczenie osoby niepalącej w celach dla palaczy może być podstawą do zasądzenia zadośćuczynienia?
Podobną sprawą zajmował się Sąd Apelacyjny w Warszawie. Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2013 r., sygn. akt I ACa 876/12, który utrzymał wyrok Sądu I instancji zasądzający zadośćuczynienie na rzecz powoda.
W uzasadnieniu wskazano, że: „nie ulega wątpliwości, iż długotrwałe przebywanie w zadymionych pomieszczeniach, zwłaszcza w sytuacji bycia niepalącym, miało negatywny wpływ na stan zdrowia powoda. Umieszczenie powoda w takiej celi naruszyło jego dobro osobiste w postaci zdrowia”. Dalej Sąd uzasadnił swoje stanowisko: „w tej sytuacji istnieją podstawy do przyjęcia, że wskutek wielokrotnego umieszczania powoda w celach przeludnionych a także wskutek okresowego umieszczania go w celach dla palących, naruszone zostało jego dobro osobiste w postaci godności i że naruszenie to uzasadnia zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 5.500 zł”.
Podstawę wyroku, poza przepisami krajowymi, stanowił także art. 3 Europejskiej Konwencji o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Sąd wskazał, że osoba pozbawiona wolności nie może być traktowana w sposób nieludzki albo poniżający.